کد مطلب:95250 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:265
شبها پاهای خود را برای عبادت جفت می كنند، آیات قرآن را با آرامی و شمرده شمرده تلاوت می نمایند، با زمزمه آن آیات و دقت در معنی آنها غمی عارفانه در دل خود ایجاد می كنند و دوای دردهای خویش را بدین وسیله ظاهر می سازند، هر چه از زبان قرآن می شنوند مثل اینست كه به چشم می بینند، هر گاه به آیه ای از آیات رحمت می رسند بدان طمع می بندند و قلبشان از شوق لبریز می گردد، چنین می نماید كه نصب العین آنها است، و چون به آیه ای از آیات [صفحه 107] قهر و غضب می رسند بدان گوش فرا می دهند و مانند اینست كه آهنگ بالا و پایین رفتن شعله های جهنم به گوششان می رسد، كمرها را به عبادت خم كرده پیشانیها و كف دستها و زانوها و سر انگشت پاها به خاك می سایند و از خداوند آزادی خویش را می طلبند، همین ها كه چنین شب زنده داری می كنند و تا این حد روحشان به دنیای دیگر پیوسته است، روزها مردانی هستند اجتماعی، بردبار، دانا، نیك و پارسا.
اما اللیل فصافون اقدامهم تالین لاجزاء القرآن یرتلونه ترتیلا یحزنون به انفسهم و یستثیرون به دواء دائهم فاذا مروا بایة فیها تشویق ركنوا الیها طمعا و تطلعت نفوسهم الیها شوقا و ظنوا انها نصب اعینهم، و اذا مروا بایه فیها تخویف اصغوا الیها مسامع قلوبهم و ظنوا ان زفیر جهنم و شهیقها فی اصول آذانهم، فهم حانون علی اوساطهم، مفترشون لجباههم و اكفهم و ركبهم و اطراف اقدامهم یطلبون الی الله تعالی فكاك رقابهم، و اما النهار فحلماء علماء ابرار اتقیاء.[1].
صفحه 107.